اشعار

بی‌تـو بی‌تـابم و بیـمـار! کجایی بابا؟!            خـسـته‌ام از تبِ بسـیار! کجایی بابا؟!

آب می‌خواستم اما چه لگـدها خوردم            شدم از غـصه گـرفتار! کجایی بابا؟!

متـورّم شده از ضربۀ سیلی صورت            لُکـنت افـتاده به گـفتار! کـجایی بابا؟!

اشک می‌ریزم از اینکه شده سرتاسر زخم            کفِ پاهـای من از خار! کجایی بابا؟!

تا که دلتنگِ تو شد عمّه؛ مرا بوسید و            گـفتم از داغ تو هر بار: کجایی بابا؟!
می‌نوازند دف و یکسره می‌بارد سنگ            ما کجـا و سـرِ بـازار؟! کجایی بابا؟!

این صحنه‌ها را پیش از این یکبار دیدم            من هر چه می‌بینم به خواب انگار دیدم

شکر خدا اکـنون درون تـشت هـستی            بر روی نی بودی تو را هر بار دیدم

بابا خودت گـفـتی شـبـیه مـادرم باش            مـن مـثـل زهـرا مــادرت آزار دیـدم

یک لحظه یادم رفت اسم من رقیه است            سیلی که خوردم عمه را هم تار دیدم

احساس کردم صورتم آتش گرفته است            خود را مـیان یک در و دیـوار دیـدم

مجـمـوع درد خـارها بر من اثر کرد            من زیر پایم زخـم یک مـسـمار دیدم

سوغات مـکـه توی گـوشم بود بردند            کـوفـه هـمـان را داخـل بــازار دیـدم

دلم می‌خواست معـراجت ببـیـنم            چه معراجی عجب رنگین کمانی

نرو دیگر! تو رفتی سنگ خوردم            بـیـا قـولـی بـده دیـگـر بـمــانـی

تورا با زخم صورت می‌شناسم            مـرا بـشـنـاس بـا قــد کــمــانـی

نـمی‌دانم چرا این زجـر نـامـرد            بـدش می‌آیـد از شـیـرین زبـانی

اگر مال منی پس پیش من باش            چـرا دائـم به دست این و آنی؟!

نشد غـارت پدر جان!چادرم را            خودم دادم به آن دخـتـر امـانی!

نفـهـمد هـیـچ کـس بـازار رفـتـم            بــمـانـد بـیـن مـا راز نــهــانــی

رخت را سیر دیدم سـیر گـشـتم            تـو بـودی آن غـذای آســمــانـی

سرت خاکی شده در این خـرابه            شـدم شـرمـنـده ازین مـیـزبـانی

دارم به لب ثـنای شـما تا که جان بود            مـدح شـما کـنـم به خـدا تـا تـوان بـود
ای مـنـتـهـای آرزوی عـارفـان شـمـا            رسمت بپاست تا که بپا این جهان بود

باشد شکسته آن دهنی را که گفته نیست            عشق تو مثل خون به رگ ما روان بود
ما را چکـار با غـم بیـش و کـم زمان            وقتی که کار ما همه در دسـتـتان بود
ای دخـتر حـسین نـوۀ حـضرت عـلی            در تو تمام حضرت زهـرا عـیان بود

مـجـلـس گـرفـتـه‌ایـم بـرای شـمـا بـیـا
ای جـان مـا هـمه بـه فـدای شـمـا بـیا

هـسـتی سه ساله و همه دلها فـدای تو            ای جان و مال و زنـدگی ما برای تو
ای چـشمه سار مهـر کران تا کرانه‌ها            آری صفا گرفته جهـان از صفـای تو
خون خداست در رگ تو موج می‌زند            بیـچـاره آن کـسی که نـدانـد بهـای تو
من سـرسـپـرده‌ام به شما کن عـنایـتی            تا خون خویش را بـفـشـانم به پای تو
آری دلم گرفته از این روزگار خویش            دارم به سر به حضرت زهرا هوای تو
سینه کبود ودست کبود و دو چشم خون            اینـهـا مـدال نـوکـری‌ام در عـزای تو

مـجـلـس گـرفـتـه‌ایـم بـرای شـمـا بـیـا
ای جـان مـا هـمه بـه فـدای شـمـا بـیا

آری شـنـیـده‌ام چـه بـلاهـا کـشـیـده‌ای            ای دخـتـر حـسـیـن جـفـاهـا کـشیده‌ای
این تـازیـانـه‌ها نـفـست را بریده است            وقـتـی که در بـغـل سـر بابا کشیده‌ای
بـار تــمـام غـصـۀ کـربـبـلا بـه دوش            وقـتی که عمه نیست تو تنها کشیده‌ای
شلاق و سـیـلی و کـتک و تـازیانه را            بـاور نمی‌کـنم که به یکـجـا کـشیده‌ای
شبها گرسنه خفته و با عمه جان خویش            نـالـه زدی و تـیـغ ز پـاها کـشـیـده‌ای
بـا دیـدن پـدر و یکی بـوسـه از لبـش            خطی به روی غصه و غم‌ها کشیده‌ای

مـجـلـس گـرفـتـه‌ایـم بـرای شـمـا بـیـا
ای جـان مـا هـمه بـه فـدای شـمـا بـیا

بر روی نیزه نشـسـتی پا به پایت آمدم            دخترت را می‌زدند و در هـوایت آمدم

گاه از پیشِ دو چشمانم چرا گم می‌شدی؟            گـاه در بـازارهـا پـشـتِ صـدایت آمدم

صوتِ قرآنت نجاتم داده در شهرِ شلوغ            گـم شـده بــودم بـا شـوقِ نـوایـت آمـدم

خاطراتِ کوفه و شامِ بلا پشتم شکست            جان به لب بودم وَلیکن پابه پایت آمدم

با تهِ نیـزه کـتک خوردم بریدم ای پدر            مرهمی…که در پی درد و دوایت آمدم

از همان بالای نیزه یک نگاهی کن به من            هیچ می‌دانی به عشـقِ چـشم‌هایت آمدم

زلف هایت را پریشان کرده است بادِ صبا            مـو پـریـشانم که بابا جـان فـدایت آمدم

نامِ تو بردن عجب جرمی‌ست ای نورِ دو عین            نـامِ تو گـفـتـم کـبـود و بـی‌نـوایت آمدم

ای دخـتـر سه سـالۀ من، نـازنـین من            ای یـادگـار سـوخـتـۀ سـرزمـیـن مـن

دستی نـبـود تا که نـوازش کـنم تو را            وقتی که در خرابه شدی هم نشین من

دیدی چگونه لشکر دشمن نشسته بود            یا در کمین گـوش تو یا در کـمین من

دیدی سرم جدا شده و پیکرم رهاست            دور از هم است فاصله (حاء) و (سین) من

عـمه هنوز پشت سرت ایـستاده است            این خواهـر شکـسـتۀ مـرد آفـرین من

ای کهکـشان شـیری چـشم تو دلنـواز            خورشید من سـتارۀ من مـه جـبین من

جـبریل هم ملازم پا در رکاب توست            ای بر رکاب سرخ شهـادت نگین من

دیـر به دادم رسـیـدی ای سر زخمی            کـاش بـمـانـی کـنـار دخـتـر زخـمـی

بـاز بـسـوزان مـرا به سـوز صدایت            باز صـدایـم بـزن ز حـنـجـر زخمی

نـذر تـو کـردم تـمـام بـال و پــرم را            حال بـبـین حـال این کـبـوتر زخـمی

چـیـز زیـادی نـمـانـده از من خـسـته            نـیـمـۀ جـانـی مـیـان پیـکـر زخـمـی

طاقـت بـرخـاسـتـن ز خـاک نـمـانده            نای پـریـدن نـمـانـده بـا پـر زخـمـی

پرپر و پـژمـرده‌ام خودم ولی امشب            مست تـوأم ای گـل معـطـر زخـمـی

ای بـه فــدای سـرت بـیـا کـه بـبـنـدم            زخم جـبـین تو را به معجـر زخـمی

لـب‌هـای او جـز نــالــه آوایــی نـدارد            دیگـر بـرایـش خـنـده مـعـنـایی نـدارد

اکـنـون که ایـنـجـا آمـدی بـایـد بگـوید            جز این خـرابـه دخـتـرت جایی ندارد

بــایـد بـگـویـد از غــم تـنـهـایـی خـود            چون هم نـشـیـنی غـیر تـنهـایی نـدارد

یـادش بـخـیر آن بـوسـه‌های گـرم بابا            حالا لبـش سرد است و گرمایی ندارد

در کوچه‌های شام هم با گریه می‌گفت            یک کـاروان نـیـزه تـمـاشـایی نـدارد!

تفسیری از ایثار و غیرت می‌شود چون            از نسل زهـرا است و هـمـتایی ندارد

هرچه مصیبت بود از آنجا شروع شد            وقـتـی که فـهـمـیـدند بـابـایی ندارد…

یا عـاقـبت از سـیـنـه جـانـم در می‌آید            یا ایـنکـه بـابـای من از این در می‌آید

این گریه‌ها از درد نه از اشک شوق است            امـشـب پـدر مـهـمـانی دخـتـر می‌آیـد

شانه زدن، جارو کـشیـدن، ناز کردن            از دسـت من تنهـا هـمـین‌ها بر می‌آید

خاکـسـتری یا گلی گـلی عـمه کدامش            از این دو پیـراهن به من بهـتر می‌آید

خـون لـبـم بـنـد آمـده خـوب اسـت اما            خـون سرم از زیر این معـجـر می‌آید

من گـیسویم را دور دستم حـلـقه کردم            چون که به دست دختر انگشتر می‌آید

پیـراهـنم که سوخت قبلا پس چرا باز            دارد دوبـاره بـوی خـاکـسـتـر مـی‌آیـد

حتی صدای پای بابا فـرق کرده است            حس می‌کـنم مهـمان من با سـر می‌آید

ای وای بر اسیری کز غصه جان سپارد            گلهای چشم خود را دست خزان سپارد

ای وای بر یتـیـمی کـز داغ روی بـابـا            آنقدر خون بگرید تا آن که جان سپارد

قامت کمان سه ساله زینب به اشک و ناله            بر خـاک تـیـرۀ غـم قـد کـمـان سـپـارد

در گـوشۀ خـرابـه با نـالـه‌هـای دخـتـر            آمـد سـر بــریـده دل را بـدان ســپــارد

امشب رقـیه گیرد رأس پدر در آغوش            مرغ شکـسـته پـر را بر آشـیان سـپارد

امشب به روی دامن گل را گرفته در بر            هر کس گل خودش را بر بوستان سپارد

آن اختری که مه را از آسمان طلب کرد            این مـاه را دوبـاره بر آسـمـان سـپـارد

مهمان دخترش بود آن سر که لاله گون بود            جان عزیز خـود را بر میهـمان سپارد

پایی که زخم دارد، جسمی‌که درد دارد            جـان را به پـای بابا دامن‌کـشان سپارد

هـمـراه رأس بـابـا او می‌رود ولـیـکـن            انـدوه رفـتـنـش را بر کـاروان سـپـارد

از داغ این سه سـالـه این داغـدار لالـه            بر چشم خویش «یاسر» اشک روان سپارد

چشم تو را چـقدر به این در گذاشتند؟            گـفـتی پـدر، مـقـابـل تو سر گـذاشـتند

تـنهـا به این بـسـنده نـکردند شـامـیان            پـا را از این که بـود فـراتـر گذاشـتند

بـگـذار عـمـۀ تو بـگـویـد که بر دلش            یک روز داغ چـنـد بـرادر گـذاشـتند؟

آن آتـشـی که سـوخـت درِ خـانۀ علی            بر جـان لالـه‌هـای پـیـمـبـر گـذاشـتـند

دستان کوچک تو به پهلوست، پیش از این            این درد را به پهـلـوی مـادر گذاشـتند

ای دختر سه‌ ساله تو هم مثل مـادری            این ارث را بـرای تو دخـتر گـذاشتند

داغ تو ابـرهـای جـهـان را بهـانـه داد            داغـی که تا سـپـیـدۀ محـشـر گذاشـتند

آن شب فرشته‌ها همه از عرش آمدند            بر زانـوان کـوچـک تو سـر گذاشـتند

سهم تو گریه بود و همین گریه‌های تو            چـشـمان شـهـرهای مـرا تـر گذاشـتند

از انـتـقـام گـفـتـم و شـعـرم تـمـام شـد            این فـصل را به نـوبت دیگر گذاشتند

پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمی‌گیرد؟           غروب غربت ما از چه رو پایان نمی‌گیرد؟

پدر! حالا که تو در آسمان هستی بپرس از ابر           که من از تشنگی پرپر زدم، باران نمی‌گیرد؟

علی‌اکبر پس از این شانه بر مویم نخواهد زد           علی‌اصغر سرانگشت مرا دندان نمی‌گیرد

به بازی باز هم خود را به مُردن زد عموجانم           ولی با بوسه‌هایم چون همیشه جان نمی‌گیرد

نگاه عمه طعم اشک دارد، امشب تلخی‌ست           دل دریایی او بی‌دلیل این‌سان نمی‌گیرد

پدر! می‌ترسم، این تشویش را پایان نخواهی داد؟           دلم آرام جز با چند خط قرآن نمی‌گیرد

بیا که خـانـۀ چـشـمـم شود چـراغـانی            اگـر قـدم بـگـذاری بـه چـشـم بـارانـی

بیا که بی‌تو نیامد شبی به چشمم خواب            برای تو چه بگـویم از این پـریـشانی؟

چـرا کـنم گـلـه از روزهای دلـتـنگی؟            تو حال و روز دلم را نگـفته می‌دانی!

نه دل بدون تو طـاقـت می‌آورد دیگر            نه تو اگر که بیـایی هـمیـشه می‌مـانی

چه کرده با دل من داغ، دور از چشمت            چه کرده با دلم این گـریه‌های پنهـانی

ببین سراغ تو را هر غروب می‌گیرم            قدم قدم من از این کـوچه‌های کـنعانی

نـســیـم مــژدۀ پــیــراهـن تـو را آورد            نـسـیـم آمـده بـا حــال و روز بـارانـی

نسیم آمده با عـطـر عـود و خـاکـسـتر            نـسـیــم آمـده بـا نــالــه‌ای نـیـسـتــانـی

بیا که دخـتـر تو نیست مـانـدنی بی‌تـو            بـیا که کُـشت مرا این شب زمسـتانی!

رسیده گـم شده‌اش محـشری شده بر پا            غریبِ زخمی و عطشان، خوش آمدی بابا
به سینه می‌زند از غم خرابه هم امشب            سری نشـسته در آغـوش دخـتری تنها

سه سـاله است ولـی قـد خـمیده می‌آیـد            گرفته دست به پهلو چو مادرش زهرا
پر از جراحت و درد است جسم بی‌تابش            ز بـس دویـد پی نـیـزه‌دار در صـحـرا
نگفت از غل و زنجیر و از اسارت خود            نـشـان نـداد بـه بـابـا کـبـودِ سـیـلـی را
نـگـفـت از غـم بـازارِ کـوفـه و عــمّـه            مصیـبتی که کـشـید عمه زیـنـبش آنجا
نگفت دست حرامی کـشیده از گوشش            دو گـوشواره که بابا خـریده بود اما...
فقـط از آن سر بی‌تن سـوال کرد مگر            نبـوده جـدّ تو ای بی‌کـفن، نـبی خـدا؟!
گذاشت سر به گـلوی بریده و جان داد            امان ز غربت و هجران امان ز شام بلا

گرچه از داغ توأم هر دم لـبالب بیشتر            با تو شادم از تمام عـمر، امشب بیشتر

از ادب دور است من اینگونه پیشت آمدم            سوخته مویم، نخواهد شد مرتب بیشتر

جان من از مادرت زهرا بپرس این را پدر            درد پهلو می‌شود آخر چرا شب بیشتر؟

تشنه لب پرپر شدی و سوخت قلبت از عطش            سوختم از تاب گیسوی تو در تب بیشتر

هرچه کمتر آب خورده دخترت در این سفر            تـازیـانه خـورده اما عمه زینب بیـشتر

قاریان را با طلای زرد هـدیه می‌دهند            پس چرا داری طلای سرخ بر لب بیشتر؟

به آه و نـاله نـشـسـته وجود بعد از تو            ببین که می‌رود از چشم، رود بعد از تو

شهید تشـنه کجایی که خـیـمه‌گاهت را            به جای عود گرفته است دود بعد از تو

همین که از تن تو سر گرفت شمر لعین            شکـسـته خـیـمۀ ما را عمود بعد از تو

مـحـل نداد کـسی داغ این جـگـرها را            جـواب گـریۀ ما خـنـده بـود بعد از تو

نـبـوده روی لب تـشـنـه و تـکـیـدۀ من            به جز تـرانـۀ نـامت سـرود بعد از تو

تــمـام تـشـنـگـی مـن فـدای لـب‌هـایت            سپـرده‌ام گِـلـه‌ها را به رود بعـد از تو

عـزیز تو چه سخن‌های ناروا در شام            شـنـیـده است به جـای درود بعد از تو

صدای هلهله و طبل و… شام غوغا بود            نـپـرس از لـحـظـات ورود بعـد از تو

همین که نام تو بردم به ز بغض دشمن دون            تمـام صورت من شد کـبود بعـد از تو

نه گوش می‌شـنـود نه زبان کـند یاری            نمانده فرصت گفت و شنود بعد از تو

نمی‌شـنـاسمت انگـار کار سیلی هاست            نمانده قـوت کشف و شهـود بعد از تو

رقـیه جـانِ تو خـیـلی شکـسـته شد بابا            رسیده است به پیری چه زود بعد از تو

به نیـزه رفـتن و افـتادنت شـهیدم کرد            مصیبتی است صعود و فرود بعد از تو

دَر هَوایت تا که باشم، پَر به دردم می‌خورد            زیرِ پایَت تا گُذارم، سَر به دردم می‌خورد

زندگانیِ خودم را خَـرجِ روضه می‌کنم            مطمئنَّم روضه‌ها آخَر به دردم می‌خورد

دستِ خالی می‌روم، امّا یقین دارم حُسین            روزِ مرگم این دو چَشمِ تَر به دردم می‌خورد

دَر قیامت مادَرَت زَهرا به دادَم می‌رِسَد            این مقامِ نوکری، مَحشَر به دردم می‌خورد

گفت پیغمبر؛ حسین بابِ نِجاتِ اُمَّت است            پس گِدایی کردن از این دَر به دردم می‌خورد

من بَراتِ کـربـلا را از رُقَـیّـِه خـواسـتم            عاقبت هَم، نازِ این دُختَر به دردم می‌خورد

اَلـسّـلام ای گُـل گُـلزار حسین بن علی            دخـتر فـاطـمه ر‌ُخـسار حسین بن علی
زینت دوش عـلـمـدار حـسـیـن بن علی            ای مرا کرده بـدهـکـار حسین بن علی

به‌ خدایی‌که ‌خودش ‌گفته ‌برایم ‌کافی‌ست
بی‌تـو هر ثـانـیـۀ زنـدگی‌ام عـلّافی‌ست

سـوّمـیـن فـاطـمـۀ حـضـرتِ ثـار اللّهی            زینـب کـوچـکـی و زیـنـتِ ثـارالـلّـهی
پـرتـو روشـنی از عـصـمـتِ ثـاراللّهی            دسـت‌پـروردۀ‌ شـخـصـیّـتِ ثـارالـلّـهـی

چون ‌در آغـوش‌ حسین‌بن‌علی‌ جاداری
»آنچه‌ خوبان ‌همه ‌دارند تو تنها داری»

آمـدی چـند نـفـس با عـلی اکـبر بـاشی            تـا که تـولـیّت گـل ‌واژۀ کـوثـر بـاشـی
تا که در عـاطـفه صدّیـقۀ اَطهـر باشی            فکر لالایی خـواب عـلی اصغـر باشی

محوِ لبخند تو، چشمان ِ‌قمر بود ای گل
بالشِ ‌خواب تو بازوی پدر بود ای گل

از تمـاشای تو حـورا صفـتان حیرانـند            مـاه‌هــا دور سـرت آیـنـه می‌گـردانـنـد
هشت‌ معصوم ‌تورا عمّۀ ‌خود‌ می‌خوانند            دوسـتـان من و تو اغـلـبـشـان می‌دانـند

مشق نامِ تو همان واجب عینی من است
ذکرِ تو نغمۀ هر شور حسینی من است

تو ‌شرافت تو کرامت تو جلالت داری            تو نجـابت تو اصالت تو سـیادت داری
در دل حـضـرت عـبـّاس اقـامت داری            دست در کـار بـرآوردن حـاجت داری

طـیّبَ الله به لـطـفـت که مـریضی مرا
نـان ‌و خـرمـای سر سُـفـرۀ تو داد شفا

صحن‌‌ دلباز‌ تو تنهـاست سراپاش ‌سپید            یک ‌زمین‌است فـقط گـنبد میـناش سپید
مثل‌ سنگ‌ حـرمت بود دلـم کاش‌ سپـید            این کرمخانه بُوَد بخـت‌ گـداهاش‌ سپـید

زائرانت همه مـشـمول عـنایت هـستـند
به طواف تو ملائک همه قامت بسـتـند

گـونۀ ‌یـاسی‌ات از بـوسۀ ‌بابا شد سُرخ            ماهِ ‌پیـشانی‌ات از بوسۀ سـقّـا شد سُرخ
بی‌شک ‌از ‌شرم ‌رُخَت‌ لالۀ‌ حَمرا شد سُرخ            بوسۀ‌ خار، سبب ‌شد که ‌کفِ‌ پا شد سُرخ

غـم ‌تو بی‌عـدد و داغ ‌تو بی‌انـدازه‌ست
این‌قدر راه ‌نرو آبـله مشـکل ساز است

تو که از داغی زنجیر تنت سوخته است            گونه ‌و گوش ‌و جبین‌ و دهنت سوخته ‌است
دامنت سوخته و پیـرهنت سوخته است            کفنِ توست ‌لباست، کفنت سوخته است

داغ سنـگـین تـو یـادآور عـاشـورا بود
تشـنه جان دادن تو ارث تو از بابا بود

حال من خوب است بابا حال تو انگار نه            بر سر من معجر است و بر سرت دستار نه

چهره‌ام قدری پریشان است قدم خم شده            انـدکی رنـج سـفـر دیـدم ولـی آزار نـه

من به دنبال تو می‌گشتم که هی گم می‌شدم            در مسیرم سنگ قدری بود اما خار نه

عـمه بعد از تو عـلمدار و امیر ما شده            قـافـلـه بی‌مـرد شـد بی‌قـافـلـه سـالار نه

بی‌تو بالاجبار تنهایی سفر کردم ببخش            کوچه گردی کرده‌ام بی‌تو ولی بازار نه

بعد تو هرجا به من آبی تعارف کرده‌اند            شرمگین از روی سقا گفته‌ام هربار: نه

زندگی کافی ست باباجان مرا با خود ببر            زندگی خوب است اما بعد ازاین دیدار نه

میان قـافـله من بـیـشـتر یـاد پـدر کردم            پدر نام تو بردن جرم بود و من خطر کردم

می‌آمد تـازیـانه بی‌مـهـابا سـمت ما بابا            شده دستم سیاه از بس که بر صورت سپر کردم

تو را با گریه من می‌خواستم در تشت زر رفتی            لبت را خیزران بوسید من خیلی ضرر کردم

اگرکه سوخته گیسویم و زخمی‌ست ابرویم            از آن باشد که از کوی یهودی ها گذر کردم

تو دندانت شکسته، من سرم، عمه دلش بابا            مپرس از من چرا این‌گفتگو را مختصر کردم

تو را که در بغل دارم دگر بابا چه کم دارم            مرا با خود ببر که چادر رفتن به سر کردم